Een oceaan, alleen van mij

Er is verrekte veel te zeggen en te liegen nog veel meer
Heel veel bagger bloot te leggen, al doet het graven nog zo’n zeer
Ik ben een eikel maar ik leer.

Een oceaan om in te vluchten, nooit jaloers te hoeven zijn
Liefde om je hart te luchten. Een oceaan, hoe lekker zou het zijn?

Een oceaan om in te schuilen, nooit alleen meer hoeven zijn
Ik heb gesmeekt niet meer te huilen, alsjeblieft

Een oceaan om te verzuipen, een dag of wat een held te zijn
Laat die ander nu maar kruipen.Een oceaan, vol tranen is van mij, alleen van mij

Racoon - Oceaan

3 wegen

Weet je, er zijn drie wegen in mijn hoofd. Links, rechtdoor en rechts. Net zoals je op een gewone kruising zou gaan staan. Achteruit is ook een weg, maar deze ontwijk ik. Hij is er wel, dat weet ik. Ik ben vaak dan ook te nieuwsgierig om een stapje achteruit te wagen, maar weet dat dit niet de goede weg is, ook al is hij zo aanlokkelijk.

Links. Links is de weg van fout. Links klinkt fout. De voorkeur van Nederlanders ligt, bij mijn idee, altijd bij rechts. En links is rechts z'n vijand. Links in mijn hoofd is de weg van onzekerheid, van het doemdenken, het wantrouwen, de hopeloosheid en de lusteloosheid. Als mijn hoofd aan het begin van de dag ineens zin heeft om links te gaan, ben ik voor de gehele dag dan ook gedoemd met ideeën waar niemand vrolijk van wordt. Op zulke dagen ben ik geen leuke huisgenoot, kan ik niet lachen en mag ik dat zelfs ook niet van mezelf. Het is de weg waar het kwaad schiet, waar ik eigenlijk zo snel mogelijk af wil, maar als ik blijf staan ik ook niet verder kom. Het is de weg, die altijd lang lijkt en waarbij het wel even duurt voordat ik hem heb uitgelopen.

Rechtdoor, zo lekker makkelijk. Niet nadenken, gewoon gaan. Het is de weg die ik de afgelopen jaar vaak bewandeld heb. Niet omdat ik de keuze nam, maar omdat rechtdoor soms zo gemakkelijk is. Je komt toch wel ergens en kan snel weer je weg terug vinden. Al kom je soms ook nergens, omdat je niet van je pad af wijkt. Het is de weg waar rechts en links bijeenkomen. Waar de gedachten verspreid zijn, het gras niet groen maar ook  niet bedorven, de gouden tussenweg. De weg waar dingen worden ontweken, waar niks wordt beleefd, maar dus ook niks wordt bereikt. En dat maakt de middenweg toch niet altijd zo fantastisch.

En dan rechts. Mijn hoofd is maar een paar keer rechts gegaan. Rechts is de weg van het goeie, het stricte, het georganiseerde, het levendige. Rechts is goed, veilig en vertrouwd. Maar de enkele keren dat ik rechts heb mogen ervaren, is de momenten waarop ik verliefd was. Of het moment waarop ik aan iets nieuws was begonnen, ik weer hoop had en daarom dacht 'nu is het tijd voor rechts!'. Jammer genoeg kom ik er niet zo vaak. Ik ben niet zo vaak in m'n nopjes, in m'n hoofd gestructureerd en in m'n hart alleen maar enthousiast. Ik kan de keren nog herinneren. Misschien dat ik daarom 'op zoek' ben naar liefde. Omdat ik dan weer eens rechts kan gaan en ervaren hoe dat ook alweer is. Al is het maar heel even, om even geluk te voelen en te weten waar ik het voor doe.

En het gekke is, mijn hoofd bepaalt zelf ineens waar hij heen wil. Zelf ineens de intentie, links of rechtdoor. En soms, heel misschien rechts. En soms, een klein stapje achteruit. Waarom gaan we nou niet rechts? Net alsof rechts een afgesloten weg is en ze het bord pas weghalen als ze vinden dat ik het verdien. Als ze weten dat ik er klaar voor ben. Dan pas willen ze de weg vrijmaken en kan ik rechts in.

Zucht. Wanneer gaan mijn hart en mijn hoofd een keer dezelfde kant uit? Wanneer zijn zij het een keer eens met elkaar? Misschien morgen..

Ziek

Het is zo makkelijk om te zeggen dat je ziek bent. Zo makkelijk om in je bed te gaan liggen als je je niet zo lekker voelt. Op het moment dat je eigenlijk de wereld haat, eigenlijk niet meer wil bestaan. Dan zeg je gewoon 'ik ben ziek' en dan ben je dat. Mag je geoorloofd in je bed liggen janken. Het is zo lekker makkelijk. Dan hoef je niet te praten. 'Ik ben ziek' is dan genoeg.

Vroeger

Weetje wat raar is, als ik denk aan vroeger, aan mijn kindertijd, kan ik me niet veel herinneren. Naar mijn idee was ik altijd alleen. Daardoor heb ik snel de pc gevonden. Daar vond ik mijn vrienden. Op clubs.nl, op blogs, op andere online dingen. Daarmee kon ik mijn verhalen delen, mezelf zijn, mezelf uiten. Ik kon mijn creativiteit ontwikkelen, dingen zien, mezelf verwonderen. Waar moest ik dat anders doen? Ik kon dat niet op straat, ik kon alleen uren naar mijn beeldscherm staren. Zonder mijn pc, was er een enorme leegte. Daar waren mijn vrienden, daar was mijn leven, mijn doel, mijn alles. Toen ik mijn clubs-vriendjes niet mocht ontmoeten, was ik boos. Verdrietig.

Gelukkig kon ik er wel een paar ontmoeten. Leugentjes om eigen bestwil, noemen ze dat. Wat moest ik dan? En misschien heb ik mezelf wel gek gemaakt met het idee dat dat vrienden waren, maar op dat moment gaven zij mij hoop en een reden om te leven.

Het is gek. Ergens wil ik het zelf niet eens geloven. Ik wil ook niet over vroeger praten. Ik verdring vroeger. Vroeger was alles anders, geloofde ik veel in dingen die er niet waren. Vroeger was niets zoals het was. Vroeger was ik altijd alleen. Vroeger, nee vroeger was niet leuk. Van vroeger heb ik spijt. Vroeger verafschuw ik. Ik haat het. Ik wou dat het anders was. Ik hou m'n mond wel als het over vroeger gaat. Vroeger, nee ik wil niet meer. Ik wil niet dat vroeger was zoals hij is.

Bezorgheid

Kijk, ik snap dat je bezorgd bent. Dat is lief. Maar weet je wat ik niet snap. Dat dat altijd komt in uitersten. Dat het pas komt, wanneer iemand breekt, iemand ander gedrag vertoond of iemand niet meer altijd om je grapjes lacht. Ik wacht gewoon op dat extra stukje liefde wat ik soms nodig heb en veel te vaak niet krijg. Net alsof ik er om moet vragen, omdat de liefde dan pas kan komen. Terwijl ik vaker dan dat mijn dosis liefde nodig heb. Juist op de momenten waarop het lijkt dat het goed gaat. Dan ben ik sterk, van binnen nog steeds zo gebroken en is het moeilijk om door te blijven knokken. Juist dan wacht ik soms op het extra zetje. 'Je doet het goed'. 'Je bent een topper'. 'Wat ben je sterk'. 'Ik hou van je'. 'Ik ben trots op je'. 'Gaat het wel?'. 'Ik vind het knap van je'.

Nee, nee, nee. Misschien haat ik daarom de liefde, de mensen en de wereld wel zo. Omdat iedereen dit stukje niet snapt. Zou ik het zeggen, zou de spontaniteit weg gaan. Zouden mensen zich opgedrongen voelen om mijn 'regel' na te leven. Net alsof ik aan de grond genageld moet zijn, de afgrond nabij moet zijn, in het diepste dal zit, om liefde te kunnen krijgen. Om een arm om me heen te kunnen krijgen. Terwijl ieder naast mij weet hoeveel ik van een knuffel of zelfs een gemeende 'hoe gaat het met je?' op kan knappen. En als ik zeg dat het goed gaat, ze nog verder vragen 'echt wel?', waarop ik van tevoren weet dat ik het woordje van twee letters niet uit kan spreken en mijn tranen over mijn wangen gaan lopen.

Zonde.

Net alsof mensen niet weten dat ik vaker huil dan de keren die ik het laat zien. Dat is toch raar. Daarnaast denk ik dat mensen gewoon niet om willen gaan die sad is en het niet willen zien.

Welke dag?

Vandaag is weer een dag. Ik ben de tel alweer kwijt. Ik open mijn mail. Alsof dat mijn leven op dit moment is. Constant mijn mail, Twitter, Facebook, Instagram, Tumblr en Bloglovin' app checken, zodat ik iets doe. Het lijkt wel alsof mijn leven wordt geleid door anderen. Ik ben doof. Zelfs het piepen van de droger die klaar is hoor ik niet meer als ik het niet wil horen. De gesprekken van mijn huisgenoten, het lachen een paar meter van me vandaan, het doet pijn. En die pijn zorgt ervoor dat ik me afsluit. Ik wil het niet horen. Niet horen hoe anderen hun leven leiden, er achter staan, gelukkig zijn en zich nuttig voelen. Van anderen houden, studeren, leven zoals ze leven.

Ohja, de mail. Er staan 6 mails in mijn Postvak In. Een hoop rotzooi, dingen waar ik toch niks aan heb. Reclame van de H&M en andere sites. Net alsof ik nu nog weer zin heb om iets te kopen. Gisteren ging ik een middag shoppen, maar kwam ik alleen maar thuis met een paar opbergbakken en een multomap. Nuttig. Mijn H&M- en Fashioncard onaangeraakt. Ach, elke mail die belangrijk is, geef ik gewoon een sterretje. Wanneer ik zin heb, wanneer ik het wil doen, wanneer ik me nuttig wil maken, dan stuur ik wel een paar zinnen terug. Ik doe gewoon net of ik het veel te druk heb. Heb ik ook, met mezelf. Net alsof die mensen dat nu zouden snappen.

Ohja, de mail. Ik had al m'n moed bijeengeraapt om mijn CV op te leuken en een leuke, spontane, sollicitatiebrief te typen. Naar de Dille & Kamille, waar ik op slag verliefd op was geworden. Een paar vaste dagen in de maand werken. Misschien zou ik mezelf dan weer nuttig voelen. Misschien zou ik dan weer interesses kunnen vinden. Mijn creativiteit. Wat mis ik mijn creativiteit. En daarnaast de rust. Maar bij het openen van de mail, het lezen dat ik niet ben uitgenodigd worden voor een gesprek, dat doet toch ergens weer pijn. Wéér pijn. Ik word er zo moe van. Ik wist wel dat ik dit kon verwachten en vind het netjes dat ze me nog een reactie hebben gegeven, maar toch. Het is net alsof de hele wereld weet dat het niet goed gaat en me ook niks gunt totdat het wel goed met me gaat, dan pas voor me open wil staan en me dan pas weer kansen wil geven.

Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis, toch zou ik niet weten waarom dit gevoel toch voor altijd is.

Stilte is mijn vriend geworden. Ik zou nu dan ook op mezelf moeten vertrouwen. Mezelf ontplooien. Wat wil ik, wie ben ik, wat doe ik? Maar in deze stilte vind ik niet mezelf, maar lijkt het juist steeds meer alsof ik niets meer ben dan een leegte. Een leegte, die gevuld wordt door alles om zich heen, maar vanuit zichzelf nooit meer zal worden dan dat. Het is nooit een individu, nooit een eigen wil, nooit een eigen weg, nooit onafhankelijk.

Weet je, ik geloof gewoon niet meer. Na die 8 jaren vechten met en tegen mezelf ben ik te moe en te moedeloos om weer alles op te pakken. Ik heb gevochten op allerlei manieren, maar ik ben weer terug bij af. Terug bij af, omdat ik weer een keer naar mezelf luister en mezelf weer ben. En dit ben ik, een leegte, en dat zal ik blijven. Maar waarom ga ik dan nog verder? Ik geloof niet meer. Niet in geluk, niet in een toekomst, niet in de liefde. Mijn potje hoop heb ik proberen aan te vullen, maar alles wat ik er in probeerde te stoppen, leek er net zo hard weer uit te gaan. Net alsof er een gat in zit, een gaatje die ervoor zorgt dat ik niet beter kan worden.

Ik ben moe. Moe van het vechten, de strijd, de herinneringen, het geven en niks krijgen. Elke dag leven voor een ander, doen voor een ander, vechten voor een ander. Zou ik dit willen doen voor mezelf? Dat zou ik niet kunnen volhouden. Nee, want daar sta ik nu. En dit kan ik zo niet aan. Ik heb mezelf wijs proberen te maken dat ik altijd iemand had om voor te leven, dat iets voor andere mensen doen mij gelukkig maakt. Nu zie ik dat het alleen een manier was om mijn depressie vooruit te schuiven. Ik zou niet voor een ander mogen leven. Ik zou voor mezelf moeten leven. Ik ben moe, omdat ik zoveel voor anderen heb gedaan, maar er te weinig voor terug heb zien komen. Geven, geven, geven. Ik zou graag eens iets meer willen nemen. Dat mensen naar me toe komen rennen, me onverwachts meer geven dan ik had kunnen verwachten.

Het houdt op. Het vechten. Zou ik verder gaan, door moeten leven, me zo blijven voelen? Of zou ik moeten stoppen, simpelweg omdat ik geen andere uitweg meer weet? Ik weet het niet.

Ik denk dat ik blijf proberen. Blijf proberen, zoals ik dat al jaren doe. Al ben ik bang dat het eind, de afgrond steeds dichterbij aan het komen is. De weg houdt op.

Men

Is het raar als ik begin te denken, dat de mannen waar ik op val niet voor mij bedoeld zijn? Hoe graag ik dit ook zou willen en hoe erg ik mn best ook doe, misschien is het wel zo dat zij er nooit voor mij zullen zijn. Moet ik dan opgeven, mn eisen bijstellen en voor iets anders gaan?

Het spijt me

Sorry. Het spijt me.

Dat ik de persoon ben die ik ben
Dat ik geen moeite meer voor je wil doen
Dat ik niet meer kan lachen om je grapjes
Dat ik de hele dag in bed lig
Dat ik niks meer kan
Dat niks meer wil
Dat ik niks meer zie
Dat ik geld uitgeef aan nutteloze dingen
Dat ik niet meer kan dromen
Dat ik geen toekomst zie
Dat ik geen leuk gezelschap meer ben
Dat ik..
Ach laat maar.

Het spijt me,
Dat ik niet meer wil leven.
Het spijt me,
Dat ik depressief ben..

Voorbij

'Het is wel over, maar nog niet voorbij'
       Marco Borsato

Een zinnetje uit een liedje, wat je op allerlei manieren op kan vatten. Voor mijn eigen leven geldt dat ik vind dat het niet voorbij is als twee mensen uit elkaar gaan. Daarnaast heb ik ook zoiets: 'zeg nooit nooit'. Je weet namelijk niet of je ooit nog een tweede kans gaat krijgen of gaat nemen.

Nu wil ik inhaken op het eerste. Als iemand zegt dat diegene niet meer met je verder kan, om wat voor reden dan ook, het is nog niet voorbij. Dan komt juist de tijd van awkward blikken en awkward gesprekken, awkward 'hoi' zeggen en de ander het te gezellig zien hebben met iemand anders. Op dat moment begint pas de vertaling van wat jullie hadden, wat jullie hebben gedeeld, wat jullie hebben doorgelopen en wat voor bijzondere momenten er zijn geweest. De aanrakingen, zoenen, gezamenlijke nachten, onverwachte bezoekjes en het samen wakker worden. Het lijkt of je dan pas alles echt gaat waarderen.

Ze zeggen ook wel: 'you don't know what you've got till it's gone'. Dit vind ik zelf een beetje dubbel. Tuurlijk weet je dat wel. Als iemand alleen geheel onverwacht uit jouw leven stapt omdat hij of zij niet meer genoeg aan jou heeft of in jou ziet, wordt je gewoon lekker met je neus op de feiten gedrukt.

Het is zo jammer om afscheid te nemen, wanneer jij nog wel met iemand verder wil. En zelfs al wil je niet met iemand verder, je kan zoveel van iemand leren. Elke persoon is speciaal en elke persoon heeft iets bijzonders. Elk heeft speciale momenten met jou, waarvan alleen jullie 2 weten hoe het echt was en hoe het voelde. Als je elkaar verlaat betekent dat dat je die ervaringen niet meer echt met iemand kan delen. Het kan zomaar worden vergeten. Daarnaast is het natuurlijk ook heel mooi, dat maakt het dat niemand in feite vervangbaar kan zijn.

Zal ik zomaar in de vergetelheid raken?

Automatische piloot

Ik heb mijn knop voor de 'automatische piloot' de laatste tijd heel goed kunnen vinden. Je zet dit knopje om/aan en je hoeft er een stuk minder bij na te denken.

Als ik achter mn laptopje zit, kan ik dan ook heel goed mijn automatische piloot aanzetten als ik wil schrijven. Ik open deze blog of gewoon een Word-bestandje en dan vinden mn letters zonder pardon alle letters en staat er zomaar iets op papier. De afgelopen tijd kon ik niet meer zo goed schrijven, maar dat wijt ik aan het feit dat ik alles trouw in mn Moleskine boekje wou schrijven. Probleem: bij elke zin die ik schreef dacht ik enorm veel na. Die is dus even weggestopt en lang leve mn laptop.

Maar in het leven heeft ie de afgelopen jaren zo ongeveer constant aangestaan. Hierdoor is deze functie in mij totaal vermoeid geraakt. Ik heb hem met moeite eraf kunnen halen, hij was een tijdje vast geroest. Nu weigert hij ook alleen maar. Als ik niet wil, wil ik niet.

Het probleem van zo'n automatische piloot is dat je niet stilstaat, niet geniet en niet nadenkt over de dingen die je doet en die je meemaakt. Terwijl dat de reden zou moeten zijn om het leven mooi te vinden of in ieder geval mooier te maken.

Op z'n tijd heb ik hem weer even aan staan. Het is makkelijk. Zolang ik hem af en toe niet vergeet uit te zetten wanneer de aan-functie helemaal niet zo nodig is.

Heb jij je automatische piloot aan of uit staan?